Okładki:
Andrzej Zimniak
CZYTELNIA
literacka
Covers:
|
|
Okładki:
|
Andrzej Zimniak CZYTELNIA literacka
|
Covers:
|
|
Teksty zamieszczone na tej stronie chronione są prawem autorskim. Kopiowanie i upowszechnianie utworów bez zgody autora jest niedozwolone. Wykorzystywanie utworów w celach komercyjnych bez zawarcia umowy z autorem jest łamaniem prawa. |
|
CAŁE UTWORY: |
|
|
|
To dosyć kontrowersyjne opowiadanie. Parowski narzekał na nie, ponoć nie podobały mu się dialogi, a nie światopogląd. Ukazało się SFFH (4/2006, luty 2006). Nigdzie nie jest powiedziane, że Chrystus nie może mieć brata, a z Bogiem nie można negocjować. Kto wie, może istnieje tylko bariera językowa? Kolokwializm wypowiedzi bohaterów tej opowiastki świadczy o tym, że niekoniecznie tylko filozofowie mogą próbować włączyć się do takich negocjacji. |
Intermezzo z Chrys2sem
- Bóg istnieje! I jest pilnie potrzebny! - Nie sądzi pan, że te dwie kwestie należałoby omawiać na osobnych sympozjach? Dwa pierwsze twierdzenia wypowiedział, a raczej wyrzucił z siebie Lebiediew, mały okrągły człowieczek z nosem jak guzik od kamizelki. Jego wygląd mógł budzić wesołość, dopóki nie zajrzało się grubasowi z bliska w oczy - miał spojrzenie twardości granitu, za którym przyczaiło się bezkompromisowe okrucieństwo, całkowity brak skrupułów w dążeniu do celu. Wyznacznikiem działania tego człowieka była wyłącznie efektywność, a więc mógł być zarówno tyranem, jak i srogim lecz dobrym władcą, pod warunkiem, że przyświecałby mu szlachetny cel. Pytaniem odpowiedział mu Zharistrat, szczupły i ascetyczny starzec o czekoladowej karnacji i nadspodziewanie gęstej, mlecznoburej czuprynie. Lebiediew patrzał przez interlokutora, jakby ów był powietrzem, choć nie miał zamiaru nikogo obrażać. Po prostu już był myślami dwa ruchy dalej. - Panowie! - odezwał się DeVille, anorektyczny mężczyzna w średnim wielu o sępim nosie i wydatnych wargach. - Nie wolno nam zabłądzić na bagnach bezowocnych dyskusji teologicznych. Bezowocnych i bezsensownych! Mamy cholernie prawdziwy problem, pochodzący z tego, najzupełniej materialnego świata... - Zaraz, kolego - przerwał mu Lebiediew tak chłodno, że gdyby była wiosna, wiosenne pąki poodpadałyby od gałęzi. TransLator dobrze odtworzył intonację i DeVille skulił się, jakby nagle owionęło go syberyjskie powietrze. - Ta sprawa została już przez nas porządnie opukana. Nu, bez Boga ani rusz! - A ty jesteś wierzący, Loszka? - strzelił Sodano, mrużąc i tak małe oczka, więc wydawało się, że ma zrośnięte powieki. Jego wielka jak bochen twarz pokraśniała, jak zwykle, gdy zabierał publicznie głos. - Tak, jeśli trzeba - odwarknął grubas. - Ale w tym przypadku nie muszę. Mogę sobie wierzyć w JEGO wszechpotęgę, dobroć i nieomylność, tak jak w wierność mojej żony, ale w istnienie nie potrzebuję! My jesteśmy dowodem! Trzeba go tylko przywołać, ot co. - Bluźnisz - jęknął Molistrani. Nosił czarny habit i srebrny krzyż, zawieszony na szyi na masywnym łańcuchu. - Ach tak - Lebiediew pustoszył kamiennym spojrzeniem jego biurko i jego osobę - zaczynają się słowne igraszki, ple ple, gazetowe sloganiki! Nie po to spotykamy się tutaj, szanowni pionierzy polityki rozumu, żeby dalej międlić propagandową papkę! Powiedz coś, Bliski! Wywołany był otyłym mężczyzną o rzadkich włosach, nijakiej twarzy i nieforemnym nosie. - Co racja, to racja - skonstatował. - Nasze spotkania mają być czysto robocze, bez propagandy. - Zakrztusił się i skłonił w stronę Molistraniego. - Przepraszam Eminencję, to było ogólnie. Chciałem powiedzieć, że tutaj wypracowujemy praktyczne stanowiska, a poglądy, w tym światopoglądy, nie mają większego znaczenia. - Jak to? - zaoponowała Gonzales, kobieta pełnego ciała, zdecydowanie trzymająca kurs mimo ryczących czterdziestek. Manifestowała oburzenie. - Przecież działanie zawsze uzależnione jest od światopoglądu...! - Niekoniecznie, droga koleżanko - odparował DeVille. - Można dojść do podobnych praktycznych wniosków podążając różnymi drogami rozumowania, można zrobić coś dobrego z różnych pobudek. Gdyby tak nie było, nasze spotkania nie miałyby najmniejszego sensu. - Brawo! - huknął Lebiediew. - Zawsze świetnie się dogadujemy z tym libertynem mimo jego libertynizmu. Przekonaj go, Bliski, przecież jesteś katolickim agnostykiem, a to unikatowa profesja, ustawiająca cię w połowie drogi od nas do stolicy tolerancji ultymatywnej. - Coś dużo tych pochwał. - Bliski skrzywił się w półuśmiechu. - Nie traktuję niczego jako dowodu, ale ON po prostu powinien istnieć, bo inaczej świat nie trzyma się kupy. Szanowni zebrani, chyba nie liczycie na to, że tutaj na hokus-pokus zdołamy nawrócić zawziętych ateistów? - Nawet wtedy będzie ich zbyt wielu - zabrał głos Gustavsson, zwalisty, muskularny blondyn. - U nas kościoły przerabia się na supermarkety z kapliczkami w stoiskach z zabawkami, dopiero wtedy ktoś do nich przychodzi. - Właśnie! - krzyknął Lebiediew, aż echo wróciło spod przeszklonego sufitu, ponad którym pełzły stada cummulusów. - Kiedyś zdarzały się cuda, bo Bóg przechadzał się pośród nas, był z nami, słuchał i pomagał. Albo szkodził, ale coś robił! Dziś jest nieobecny, usnął, urżnął się, zawiesił, wyjechał, zachorował. Może nawet umarł, ale nie zakładajmy od razu najgorszego. Zawołajmy go! Molistrani złożył ręce do modlitwy za bluźnierców i odszczepieńców i stwierdził wyniośle: - Bóg objawi się wtedy, kiedy sam zechce. Muszę stwierdzić, że poziom tej dysputy jest żenujący. - Jest w sam raz dla praktycznej polityki, Eminencjo - niezbyt uprzejmie wyjaśnił Lebiediew. - Intelektualne teoretyzowanie jeszcze nikogo nie nakarmiło, więc niech nadal odbywa się po uniwersyteckich aulach. My jesteśmy praktykami, którzy w obliczu zagrożenia zmuszeni są do marszu na skróty. Proszę więc o pomnożenie swojego filozoficznego wyrafinowania przez współczynnik barbarzyństwa pragmatycznego, przynajmniej na czas obrad, jeśli łaska. - Jest tyle zła i niesprawiedliwości, a on, jeśli istnieje, rzeczywiście nic nie robi - palnął ośmielony McConney, opalony i wysportowany pięćdziesięciolatek. Jako jedyny w tym towarzystwie występował w podkoszulku, na dodatek z nadrukowanym czerwonookim sępem. - Trywialny argument - oznajmiła Gonzales. - Cóż nam wiadomo o boskich drogach i sprawiedliwości wyższej niż nasza? - Ech, urodziwa koleżanko, reinterpretujesz Hammurabiego i aplikujesz truizm za truizm - ripostował niezmordowany Lebiediew. - Bóg z definicji ma być dobry i doskonały, czyż nie? Powinien więc robić tak, żeby było nam dobrze, jeśli nie jest sadystą, to znany teodycejski problem, ale pewnie nie wszyscy słyszeli. - Prześliznął się spojrzeniem po DeVille'u. - Adwersarze odpowiadają, że porusza się jakimiś innymi drogami. Zgoda, ale podobno jest także wszechpotężny, więc w zakresie jego możliwości leży zniżenie się do naszego poziomu, zrozumienie, a potem zapewnienie nam jakiegoś lokalnego szczęścia na uboczu swoich niezrozumiałych dróg. Nie robi tego, więc albo nie jest z natury dobry, albo nie jest wszechpotężny. Wolę tę drugą ewentualność. Co tam wolę! Musimy ją przyjąć jako hipotezę roboczą, bo złego Boga nie ma sensu prosić, nu, nie tak? - To już nie droga, a cały gościniec, wybrukowany pseudoteologicznymi sloganami! - Sodano musiał to powiedzieć, z politowaniem kiwając głową, inaczej straciłby twarz. Potem już mógł włączyć się w dyskusję. - Zakładacie więc, że Bóg jest słaby, i do tego opuścił człowieka. To apokryficzne bluźnierstwo, a poza tym przy takim założeniu zaiste smutne perspektywy, bo co można zrobić? - No, taki słaby to on nie jest - nie zgodził się Bliski. - Dla nas pozostaje mocarzem, który być może też ma swoje problemy i ograniczenia, z oczywistych powodów pozostające poza naszym pojmowaniem. Lebiediew nalał sobie z półlitrówki, przepłukał gardło, parsknął. - No, mamy wreszcie rozmowę o konkretach. Są dwie oddzielne sprawy: gdzie i jak. Obie proste jak droga do cerkwi. Zapadła cisza. Bliski po raz kolejny doszedł do wniosku, że dla tego niedźwiedzia w skórze klowna nie ma rzeczy, które zaklasyfikowałby jako niemożliwe. Zwłaszcza po przepłukaniu gardła. - Bóg stworzył człowieka na wzór i podobieństwo swoje, tego musimy się trzymać - kontynuował grubas. - Ponieważ jest potężny, może sobie spacerować podniebnym szlakiem, ale skoro jest podobny do człowieka czy vice versa, najlepiej czuje się tu, na Ziemi. Ty, Bliski, jak idziesz na spacer, wkładasz płaszcz i kalosze, albo i czapkę, i łazisz po błocie, aż ci się znudzi. Wtedy wracasz do domu, nu? Bo tam ciepło i można przysnąć na piecu. Wniosek? On jest tu, w naszym wspólnym domu, na Ziemi, i śpi już dwa tysiące lat. Powinniśmy na trzy, cztery krzyknąć jak wystraszone dzieci: Ojcze, wracaj, bo grozi nam śmierć! Tyle że nasze pohukiwania są mało warte, odpadną jak groch od ściany. Właśnie to chcę wam powiedzieć: krzyk człowieka musi zabrzmieć o wiele donioślej. - Co masz na myśli? - ostrożnie spytał Molistrani. - Cóż, wiem, jak to zrobić - stwierdził Lebiediew zniżając głos, jakby przestraszył się własnych słów. Rozejrzał się po sali i McConney, który miał najbystrzejszy wzrok, mógłby się założyć, że w spojrzeniu grubego na mgnienie pojawiła się pokora. - Co ja robię od samego rana? - krzyknął prostując się, jakby próbował zrzucić ciężar z ramion. - Cytuję Biblię, bo w tej księdze jest wszystko, czego potrzebujemy. Wierzcie, mnóstwo miejsca zajmuje w niej opis przywoływania Boga. To przecież takie oczywiste.
***
Señora Gonzales wzięła kopię raportu i zaszyła się w kawiarni, zajmując miejsce w szklanej mansardzie na szklanym dachu przeszklonej sali konferencyjnej. Pod sobą miała pustą w tej chwili aulę, po której pełzali automatyczni sprzątacze, wokół idylliczną panoramę górskiego miasteczka, a w górze ciężkie zwały chmur, po brzegach zażółcone niemrawym światłem zachodzącego słońca. Czasami pokazywał się skrawek granatowego nieba, które nie miało zawierać niczego więcej ponad kosmiczny pył. Właściwie była niewierząca, ale niebo zawsze kojarzyło jej się z Bogiem. No i, wstyd się przyznać, ale w podróży podczas startów i lądowań za każdym razem szeptała nieporadne słowa modlitwy. Opuściła ostatnie posiedzenie Rady, więc musiała nadrobić zaległości. Że też tacy ludzie pociągają za sznurki, pomyślała. Rzecz jasna, nie miała na myśli akurat siebie, premiera półwyspiarskiego kraju. Pochyliła się nad dokumentem. W kącie było ciemno, więc podświetliła folię i wywołała pierwszą stronę. Na środku rozpoznała pieczęć Rady z napisem "Tajne". Nie musiała się obawiać, cała konferencja była utajniona, a gmach na czas obrad został odcięty od świata. Zaczęła lekturę. ________________________________________________________
Epidemia nieznanej choroby psychicznej Skrót raportu DU/44/2050 I. Wybór fragmentów relacji II. Ekspertyzy i komentarze III. Materiały uzupełniające
I-1. Obserwator Anzelm [...] Młodzi, tak, najczęściej zostają porażeni ludzie młodzi, chociaż nie tylko. Wszak flirtowanie to przeważnie przypadłość młodości. Bo zjawisko, to niepokojące zjawisko epidemiczne - nie waham się użyć słowa "epidemia" - zasadza się na flircie właśnie, przy czym trzeba podkreślić, że jest to flirt wyłącznie duchowy, miłość platoniczna. Tak naprawdę nie jest to ścisłe określenie, bo sformułowanie "miłość platoniczna" ma wydźwięk pewnego rodzaju niespełnienia, zatrzymania się w pół kroku czy problemów z konsumpcją, natomiast tutaj mamy od początku do czynienia z dążeniem do zespolenia wyłącznie duchowego. Można przypisywać stronom pobudki altruistyczne czy religijne, lecz według mnie nic takiego nie ma miejsca, raczej mamy do czynienia z zafascynowaniem bliskością drugiej osoby odmiennej płci, z transcendentnym przeżywaniem wspólnoty. Taki flirt koncentruje się więc na oddawaniu czy przekazywaniu czystej miłości, zaś nie na planach ułożenia sobie życia czy posiadania dzieci. [...] Zaczyna się zupełnie normalnie, powiedziałbym że trywialnie - zaproszeniem na lody, basen, disco, albo mają miejsce jakieś typowe słowne przekomarzania. Za to dalszy ciąg jest inny, bo zamiast wzajemnego ślinienia i pospiesznej kopulacji następuje głębokie spoglądanie w oczy, trzymanie się za ręce, rozmowy o intymnych przeżyciach, ale dotyczących wyłącznie sfery ducha. No i trzeba gwoli ścisłości wyraźnie podkreślić, że strona inicjująca zawsze jest osobnikiem naprawdę urodziwym, zdecydowanie powyżej przeciętnej. Kończy się fatalnie. "Potrzebuję twojej miłości", "oddaj mi swoje uczucia na zawsze", "połączmy się duszami" - takie slogany słyszałem i utrwaliłem w nagraniach podczas podsłuchu. Fizyczne zespolenie polega na nakładaniu dłoni, przytulaniu się bez eksponowania stref erogennych, wzajemnym dotykaniu częściami twarzy, przy czym takie karesy mogą ciągnąć się godzinami. Właśnie w ich trakcie dochodzi do zarażenia. Tak, zarażenie jest chyba najlepszą definicją, w ten sposób oceniam zjawisko. Pierwszym patogenem są inicjatywni "duchowi flirciarze", a drugim czynniki chorobotwórcze przez nich przekazywane. Co to za czynniki, trudno określić, lecz choroba jest z całą pewnością psychiczna. Dowiedziono, że część chorób psychicznych jest zaraźliwa, ale tylko wobec osobników predysponowanych. Czy w tym przypadku istnieje zarazek, czy infekcja przenosi się przez rodzaj hipnotycznej sugestii, na tym etapie nie jestem w stanie nawet zasugerować. Co dzieje się dalej? Ofiara zarazy dosłownie z minuty na minutę staje się kim innym, a inicjujący partner usuwa się i odchodzi, czyli ma miejsce szczególnego rodzaju rozstanie. Momentalna zmiana osobowości polega na tym, że osoba zarażona od tej chwili nie wiąże się z nikim, nie przejawia praktycznie żadnych emocji, nawet negatywnych, robi się bierna i obojętna. Niektórzy kończą w zupełnym stuporze, inni jakoś dalej funkcjonują, gorzej lub lepiej. [...] Moim zdaniem mamy do czynienia ze schorzeniem analogicznym do chorób wenerycznych, tyle że ma ono podstawę psychiczną. Psychiczna choroba weneryczna - brzmi adekwatnie. Kim wobec tego są inicjatorzy? Nosicielami, czyli zarażonymi, u których jednak nie rozwinął klasyczny zespół objawów, za to choroba wygenerowała u nich popęd typu Casanovy, więc po "zerwaniu" są natychmiast gotowi do następnych amorów. Im zaraza nie szkodzi, za to są jej siewcami. Jak w przypadku każdej dotychczas poznanej choroby zakaźnej, zdarza się i tu wrodzona odporność, co manifestuje się tym, że nie wszyscy są podatni na wdzięki nosicieli. Niektórzy nie nabierają się na lep opowiastek o miłości, przyjaźni, wspólnocie dusz i psychicznym synergizmie pozytywnym, pewnie dlatego że należą do pragmatyków, twardo stojących na ziemi. Okazuje się jednak, że nadspodziewanie dużo mamy podatnych osobników, i że nieraz pod zewnętrzną opoką życiowego realizmu kryje się niezaspokojona potrzeba otwarcia na miłość, ale także dawania miłości. Ci ludzie stanowią populację zagrożoną, a grupę ryzyka szacuje się na około siedemdziesiąt procent ludzkich zasobów. Wesoła nowina dla duchownych i filozofów - DOBRO zwycięża, przynajmniej w przeliczeniu na liczbę głosów. [...] Nasuwa się jeszcze pytanie, dlaczego nosicielstwo dodatnio koreluje z wybitną urodą? To już jest pytanie dla genetyków i statystyków, w końcu pewne atrybuty urody są obiektywne i dziedziczone jako część fenotypu, więc mają swoją przyczynę w genach.
I-2. Obserwatorka Miriam Jestem głęboko przekonana, że mamy do czynienia z inwazją Obcych. Być może tą wypowiedzią narażam się na śmieszność, ale trudno, ktoś pierwszy musi wskazać przyczynę, dla dobra ogółu. Dzieją się rzeczy niezwykłe, którym trzeba natychmiast zaradzić, póki nie jest za późno. O ile znajdziemy antidotum. [...] Oto wybrane dane, otrzymane od wywiadu policyjnego. Być może zjawisko występowało już wcześniej, lecz dopiero w maju ubiegłego roku zanotowano po raz pierwszy niepokojący efekt pewnego rodzaju znajomości typu damsko-męskiego. Młoda kobieta o miłej powierzchowności, Angelica Hardt, uwiodła pana w średnim wieku, Beniamina Jarominsky. Znajomość trwała zaledwie dwa tygodnie i raczej nie doszło do konsumpcji związku. Rozstania nic nie zapowiadało, nastąpiło nagle. Po nim Beniamin, człowiek dotychczas nieśmiały, życzliwy i dobroduszny, zmienił się nie do poznania: stał się gburowaty, zamknięty w sobie, nie przejmował się nikim i niczym. Co ciekawe, również sobą i swoimi sprawami. Jak napisał ekspert psycholog, z pyknika zmienił się w psychopatę pozbawionego instynktu samozachowawczego. Czy takie zmiany psychiczne mogły zajść na skutek zerwania związku z panią Hardt? Niczego nie można było wykluczyć, choć psychologowie nie uważali takiego wyjaśnienia za prawdopodobne ze względu na głębokość zmian. [...] Kolejne przypadki psychicznej dżumy, bo tak nazwano tę szybko rozszerzającą się przypadłość, miały analogiczny przebieg. Osoba o miłej powierzchowności wyruszała "na łowy", następowała trwająca od kilku dni do miesiąca znajomość, często bardzo intensywny flirt, chociaż zazwyczaj pozbawiony zbliżeń erotycznych, po czym ofiara po szybkim zerwaniu popadała w wyżej opisany stan psychicznej niewydolności. Należy dodać, że myśliwy zwykle polował kilka razy, ale nie więcej niż sześć do dziesięciu, po czym żył zwyczajnie, nie wykazując żadnych zmian psychicznych, a nawet zawierał nowe znajomości, które miały już normalny przebieg, bez fatalnych następstw. Warto też nadmienić, że nie zawsze "zwierzyna" stawała się ofiarą. Rzecz jasna nie każda nagabywana osoba miała chęć na przygodę, ale co interesujące i istotne, zdarzały się także przypadki romansu, który nie kończył się degradacją psychiczną dla potencjalnej ofiary. Zgodnie z prowadzonymi dochodzeniami, w takich wypadkach znajomość utknęła na etapie przekonywania i awansów ze strony myśliwego, a więc można wnioskować, że niedoszła ofiara okazała się odporna na uroki podrywacza. [...] Dlaczego uważam, że doszło do inwazji Obcych? Schemat dramatu jest zawsze taki sam: w losowo wybranego "myśliwego" o ujmującej powierzchowności, który dotychczas żył normalnie i nikomu nie zagrażał, nagle wstępuje "czynnik x", po czym taka osoba rozpoczyna łowy. Po psychicznym podporządkowaniu partnera, lub inaczej - jego zaanektowaniu, ma miejsce osobliwy transfer emocji od ofiary do myśliwego, coś w rodzaju "wyssania mózgu". Jednak wydaje się, że następuje przemieszczenie nie tylko emocji i przynależnego im zasobu pamięci, lecz również ich podglebia, potencjału umożliwiającego ich przeżywanie, a więc zachodzi trwałe usunięcie receptorów emocjonalnych, cokolwiek by to mogło znaczyć. Testy wykazały, że głównie wymazywane są doznania pozytywne i odruchy samozachowawcze, więc po takim ataku ofiarę można określić mianem psychicznego wraka, pozbawionego chęci do życia i życiowego kompasu. Co dzieje się z uzyskanym "ekstraktem", nie stwierdzono, lecz podejrzewa się, że po zakończeniu serii łowów jest przekazywany dalej, a myśliwy służy jedynie za coś w rodzaju biologicznej stacji przekaźnikowej. Z ekspertyz można wnioskować, że myśliwi są nieświadomi swojej roli. [...] Zjawisko narasta w postępie geometrycznym i wydaje się, że każdy nowy przypadek zawładnięcia ofiarą zwiększa możliwości wchodzących do akcji myśliwych, zupełnie jakby psychiczne soki wypijane przez jednych służyły także innym za źródło emocjonalnej energii. Oszacowano, że za rok aż trzy czwarte populacji ludzkiej na całej Ziemi zostanie zarażone lub podporządkowane. [...] Zdaję sobie sprawę faktu, że moja interpretacja lokuje się na samym ostrzu Ockhama, ale żadnych patogenów dotychczas nie znaleziono, a zjawisko jest na tyle nietypowe, że typowe tłumaczenia nie znajdują zastosowania.
I-3. Obserwator Benedyktyn I oto nadszedł dzień szatana. Diabeł, dotychczas atakujący z ukrycia, wypełzł na światło i uderzył otwarcie. Jest oczywiste, że dożyliśmy dnia próby, i właśnie teraz okaże się, kto zapanuje nad duszami - DOBRO czy ZŁO. Szatan posłużył się przebraniem, bo na swoją szkaradną postać nałożył maskę, ubarwił się i dodał sobie regularności rysów. Chroniony mimikrą ruszył do natarcia, powtarzając w kółko słowo "miłość", którego znaczenia wszak nigdy naprawdę nie rozumiał. Jednak potrafił mówić przymilnie i patrzeć jak ktoś samotny, i wzbudzać litość. Ludzie dobrego serca, prawdziwie wierzący, ale też tacy, którzy byli w przededniu nawrócenia się na wiarę w Pana, nie potrafili odmówić potrzebującemu, i oferowali to, co najcenniejszego dać mogli - swoją miłość. I stało się, że szatan roześmiał się radośnie, bo oto spijał z nich miłość, zabierał im plon życia, i tak czynił przy swoich diabelskich żniwach, żeby nie tylko urwać kłosy, ale zabrać wszystko na zawsze, wyrywając z gleby korzenie. W taki sposób wierni i dobrzy ludzie pozbawieni zostali esencji swoich dusz, swoich skarbów największych, swojego drogowskazu do Pana. Błąkają się teraz bezradni, zawieszeni między niebem a piekłem, niczyi. Zaiste niewielką pociechą jest, że pozbawieni wyboru świadomie zgrzeszyć nie są w stanie, więc do szatańskich zastępów nie trafią, ale i do Pana też dojść nie mogą. [...] Szatan postępuje perfidnie, żeby oddzielić od Pana jego najlepsze owieczki. Naprawdę smutkiem napawa, że dobrze mają się bezbożnicy, cynicy, niemiłosierni, egoiści, bo ich szatan nie chwyta, oni i tak kiedyś będą jego. Jeśli atak mocy piekielnych nie osłabnie, już niebawem wyludni się Królestwo Niebieskie, a człowiecze plemię pozbawione zostanie tego, co jedyne ma sens - miłości. __________________________________________________
Señora Gonzales zamknęła dokument i zwinęła folię, darowując sobie lekturę ekspertyz. Jak zwykle, starała się bazować wyłącznie na materiałach źródłowych i własnych opiniach.
***
Barabas zaklął, bo śmigstylni pojawili się przed celą jednocześnie z dzwonkiem na obiad. Jednak klął cicho, bo ubrani byli w błękitne misiurki, znaczy że ważni. Klawisz otworzył im kratę, drugi pilnował z wycelowaną fujarką, zupełnie jakby mieli prawdziwych ludzi za jakichś wariatów-kamikadze. Cuchnęło pokazówą i Barabas poczuł łaskotanie strachu, bo miał wrażenie, że chodzi o niego. I rzeczywiście, chodziło o niego. - Baraba, rusz się - mruknął klawisz Kasper zmęczonym głosem. Nie dlatego, żeby naprawdę był zmęczony, ale taki miał styl, fingerprint, piersing, swój kolczyk w nosie. Więzień wyszedł spokojnie, nie wykonując gwałtownych ruchów, i bez ponaglania skierował się prosto do szoferki. Tak nazywano oszkloną kabinę z mikrofonami, głośnikami, tam zwykle się rozmawiało, prawdziwi ludzie z takimi jak ci co przyszli. - Nie - stęknął Kasper. - Na Olimp. Dopiero wtedy Barabas uświadomił sobie, że jest jeszcze gorzej niż źle. Skąd się dowiedzieli, psie juchy? Stopy dźwigał z wysiłkiem, były jak kawały przechłodzonego lodu. Wjechali windą na dach, gdzie w kopule z kryształu rezydował Dyro. Barabas siedział w tym kojcu już siódmy rok i jeszcze nigdy nie był w windzie, nie mówiąc o kryształowej czapce. - Barabas Alejandro Raimundo Esteban y Nicolás César Ernesto de Jesús. - Kasper trochę ożywił się podczas recytacji. - Notoryczny złodziej, pierwszy wyrok w wieku piętnastu lat, drugi - dziewiętnastu, trzeci - dwudziestu sześciu. W sumie skazany na osiemnaście lat odsiadki, z ostatniego wyroku od dziś zostały jeszcze cztery lata i osiemnaście dni. W wymiarze kar uwzględniono progresję recydywistyczną. Dyrektor milczał, jak zwykle. Siwe oczy pod nastroszonymi brwiami, błyszcząca łysina, popstrzona przebarwieniami jak stołowa cerata sraką karaluchów. Figurant, mumia, kukła, na którą klawiszom tak wygodnie się powoływać. - Rozboje? - zainteresował się jeden ze śmigstylnych i Barabas już wiedział, że on wie. I że właśnie ubijają interes tych w pionowych potokach światła, wyciętych ze słonecznego dnia i pochwyconych między kryształowe płaszczyzny kopuły. Jak się dowiedzieli? Maryna? Nie, niemożliwe, ona nie miała wątpliwości, że zdarzył się wypadek przy pracy. - Nie - dalej informował klawisz i w tym momencie Barabas miał ochotę go uściskać. - Tylko kradzieże, ale bez specjalizacji. Sztukmistrz, lokalik, daczupiór, automaniak, pieszczoch... Wszystko, jak leci. - Slangujesz, jak klient - burknął drugi śmigstylny. Sam zaslangował, na co pierwszy wybuchnął szczekliwym śmiechem. Ten pierwszy był tu główny, Barabas nie miał wątpliwości, trzymał poziom wysoko nad Dyrem. - Mów mi Herbst - ważniak odwrócił się wprost do niego. Zmrużył oczy, pogardliwie wywinął wargi. - Jesteś durny palant, Barabas. Nie, chłopcze, doceniam twoją inteligencję, tym niemniej jesteś durny. Masz trzydzieści trzy lata, powinieneś już być dyrektorem departamentu albo prezesem banku. Barabas odruchowo zacisnął pięści, ale wzrok tamtego jak uderzenie bicza natychmiast przywołał go do rzeczywistości. W tej samej chwili dotarło do niego z przedziwną jasnością, że może mu wszystko powiedzieć, pod warunkiem, że nie będzie kręcił. - To nie tak - wyrzucił z siebie. - Pan chce zdobywać, musi. Ja nie. - Ale po cholerę ciągle pchasz palce między drzwi? - Każdy ma przypisane mu ścieżki. Pan... na pewno chodzi na dziwki. W powietrzu zawisła gęsta cisza, jej ciężar dusił. Klawisz Kasper pogłaskał się pałką po goleni, ale Herbst tylko strzepnął dłonią, poirytowany. Wykrzywił twarz w półuśmiechu. - Nawet jeśli chodzę, nikt o tym nie wie. A ty zawsze dajesz się złapać, durnoto! Barabas pobladł, lecz opanował się, tym razem bez wysiłku. Wytłumaczył sobie standardowo, że do chamów, którzy potrafią rozsmarować cię po podłodze, trzeba się przyzwyczaić, jeśli nie da się ich polubić. - Nie jestem na bieżąco z waszą techniką, dlatego. A tamto - dodał, starając się zapanować nad głosem - ten wypadek... - Dosyć! - warknął Herbst. Był wściekły i nie próbował się z tym kryć. Więźniowi płomień przepłynął przez twarz i ciężar uwarunkowania zelżał, a potem zniknął. Odetchnął. - No - sapnął śmigstylny, poprawiając kuloodporną misiurkę. - Przyniosłem coś dla ciebie, Baraba. - Wyciągnął zza pazuchy różową bibułkę zwolnienia z zakładu i uniósł ją dwoma palcami jak zdechłego szczura. - Jest twoja. Więzień skoczył na równe nogi, ale tamten cofnął dłoń, drażnił się z nim. - Jest twoja, ale nie za darmo. Chcę cię zaangażować. Wszyscy obecni zastygli w pół ruchu i wstrzymali oddechy. Cholera, ten Herbst sam negocjuje, reszta to dupki, asysta, publiczka, nawet nie mają pojęcia, o co chodzi, pomyślał Barabas. Opuścił ramiona w geście podporządkowania. - Robimy spektakl, a ciebie wytypowano do głównej roli. Będziesz gwiazdą, obejrzy cię co drugi człowiek na Ziemi, licząc wszystkich, nawet buszmenów i speleologów nigdy nie wyłażących z grot! Pojmujesz? Barabas milczał, koncentrując się. Usiłował nadążyć i jednocześnie odsiać blef od prawdy. Jego wyjałowiony odsiadką umysł błagał o litość, pracując na najwyższych obrotach. - Gdy cytuje się filozofów - dalej katował go Herbst - nie wolno interpretować twierdzeń wprost, chyba o tym wiesz, podobnie jak tu obecni funkcjonariusze. - Nie spuszczając go z oka zatoczył dłonią koło, co wypadło teatralnie, i zapewne właśnie tak miało wyglądać. - A więc: jesteś drobnym złodziejaszkiem-recydywistą, tak jak w zasadzie... każdy. Bo każdy usiłuje coś skraść dla siebie, jedni uczucia, zabierając je konkurentom, inni zaszczyty, które przysługują lepszym choć pokorniejszym, a wszyscy wszystkim - pieniądze, które są fetyszem od dnia ich wynalezienia. Pieniądze skradzione bez naruszenia kodeksu nazywa się pieniędzmi zarobionymi. Czyli, Barabasie, nie będąc mordercą ani gwałcicielem należysz do nas, zwykłych ludzi, choć niestety wykazujesz mniej sprytu od średniego obywatela. Przy tym jesteś, jak my wszyscy, synem Bożym, wszak bez wyjątków mamy prawo nazywać się Jego dziećmi. Wracając do naszego spektaklu, to jesteśmy w wygodnej sytuacji, bo nie musimy wybierać między Barabaszem a Jezusem, wszak nosisz oba te imiona. Osądzimy cię sprawiedliwie i uwolnimy albo skażemy, a w zależności od werdyktu zagrasz Barabasza albo Chrys2sa. W obu przypadkach po happeningu będziesz wolny, wolność stanowi twoje honorarium za występ. Więźnia chwycił zawrót głowy. Czy ten skecz dzieje się naprawdę? - Bę-dziecie mnie przy-przybijać? - jąkał się. - Do krzyża? Śmigstylny rozłożył ręce. - Cóż, do tej roli nie angażujemy kaskadera, ale weź pod uwagę, że zapewne zostaniesz uniewinniony, a jeśli nawet nie, po twojej stronie będzie nowoczesna technika choreograficzna. Jednak według umowy wszystko musisz zagrać sam, od początku do końca. - Do jakiego... końca? - Jak to, jakiego? Do zmartwychwstania. Bóg-Ojciec przyjdzie, aby cię uwolnić. Odstępstw od scenariusza nie przewidujemy.
***
- Moi drodzy, jak to dobrze, że tam jesteście, po tamtej stronie wizji... nie, chciałem powiedzieć, że tak naprawdę wszyscy jesteśmy razem, po tej samej stronie interaktywnego superwydarzenia! - krzyczał Kwaido-Jon, najlepszy telewizyjny konferansjer na świecie. - Pod żadnym pozorem nie wyłączajcie teraz odbiorników, to byłby wasz straszliwy, niewybaczalny błąd! Macie jedyną szansę uczestniczyć w największym happeningu nowożytnej ery, więc nie bądź frajerem, ty, Andrew, i nie zgrywaj niesprawnej, Betty, tak, właśnie do was mówię, kochani, nie wychodźcie! Już za chwilę zostanie wam dana możliwość współdecydowania pośrednio o losach świata, a bezpośrednio o losach Chrys2sa. Tak, to prawda, przybył ktoś, kto próbuje obwołać się Synem Bożym, i nikt inny tylko my mamy zdecydować, jakiej poddać go próbie. Globalny super-plebiscyt, jak zwykle, wyjawi ludziom prawdę! Kwaido-Jon miał na sobie lekki metalowy półpancerz, lśniący płynnym srebrem, z jego hełmu zwieszały się pawie pióra, a do pasa przytroczył krótki szeroki miecz. Twarz o wydatnych kościach policzkowych i kwadratowej brodzie zdobił wąs. Estrada pełna była zionących białym dymem stożków wulkanicznych, między którymi pląsały wiotkie jak łodygi kwiatów, bladolice dziewczęta, spowite w śnieżne muśliny. Z tym pierwszoplanowym krajobrazem, utrzymanym w odcieniach bieli i szarości, kontrastowały dalsze dekoracje, tnące po oczach ostrymi barwami: tuż nad widnokręgiem unosiło się miasto naszpikowane kościelnymi wieżami, ściśnięte żółtym murem jak gorsetem, bokiem przepływała zielona arka z menażerią statycznie uśmiechniętych zwierząt, a na niebie krzaczastą czerwienią wybuchały fraktale płonących krzewów. Wtem opadła kurtyna telebimu, a na niej rozwinął się kadr z przestrzeni kosmicznej. Czerń i świetliki gwiazd, a na ich tle płynie kropla bieli, zbliża się, rozrasta w owadzie monstrum. Unieruchomiony w sztywnym skafandrze, z rozłożonymi kończynami, wykonując jednostajny powolny obrót w płaszczyźnie ciała, rzucając nerwowe spojrzenia przez dymną szybę hełmu, nadlatuje człowiek. A może to nie on nadlatuje, tylko do niego zbliżają się kamery, ścigają go orbitalni paparazzi, nachalnymi sztychami jupiterów smagają po oczach, wydzierają każdy sekret. - Oto i on! - grzmi Kwaido-Jon, wpływając z boku w kosmiczny obraz i zasłaniając gwiazdy swoim opancerzonym torsem. Zbroja lśni jak lustro, doskonale komponując się z astralną scenerią. - Został wyniesiony, tak, ale na razie przez ludzi, i tylko na orbitę wokółziemską. Tam właśnie rozegra się wyjazdowa część dzisiejszej inscenizacji, moi kochani, w której weźmiecie czynny udział. Bo jeśli okaże się, że naprawdę - uwaga, wszystko jest dziś możliwe! - więc że przyszedł do nas Chrystus pod postacią Chrys2sa, najszersze spojrzenie na Ziemię i ludzkość będzie miał właśnie dzięki tej podniebnej perspektywie! A teraz posłuchajcie, zdradzę wam sekret dzisiejszej gry. Ach, jeszcze nie w tej chwili, przedtem rzućmy okiem w stronę Wszechświata, tam, w głąb kosmicznych czeluści. Oto rekwizyt, który nie musi być nam potrzebny, ale przecież należy mieć go pod ręką. Ujęcie zmieniło się, kamera poszybowała ponad ramieniem uwięzionego w skafandrze astronauty i wyłuskała z mroku następny rosnący przecinek blasku. Coś wydłużonego, regularny kształt, jakiś przedmiot zbliżał się majestatycznie, nie wirując, unosząc się wciąż na tle tego samego gwiazdozbioru Bliźniąt, rosnąc. Rósł bardzo powoli, jakby choreograf precyzyjnie dostrajał powiększenie, i od pewnego momentu już dało się rozpoznać krzyż, ornamentowany i lśniący żywym srebrem. Krzyż tak wielki, że bez trudu zmieściłby się na nim ów lewitujący człowiek wraz ze swoim rozdętym próżniowym skafandrem. - Uwaga, panie i panowie, moi wspaniali widzowie, i sędziowie zarazem! Na marginesie tych niesłychanych wydarzeń chciałbym nadmienić, że nasze audytorium w tej chwili przekroczyło dwa miliardy i rośnie w tempie miliona włączeń na sekundę! Ale przejdźmy teraz do reguł, ustanowionych specjalnie na dzisiejszą inscenizację. Te reguły możecie oczywiście zmienić, jeśli uznacie, że tego wymagają. Dziś, kochani, wy jesteście Najwyższą Władzą, Wielki Plebiscyt z waszym udziałem kształtuje oblicze świata! A więc - zniżył głos i nadał mu teatralną, sztuczną intonację - ten człowiek, samozwańczy Zbawiciel 2, ma być osądzony. Jeśli uznacie, że jest małego formatu oszustem, nieodpowiedzialnym albo nawet niepoczytalnym drobnym złodziejaszkiem Barabaszem, nieledwie śmieciem, puścicie go wolno. Żeby odtrąbić odejście takiego gościa, nie trzeba fanfar, wystarczy zagwizdać, a zaraz potem zatelefonować pod numer 4412. Natomiast gdy stwierdzicie, że ów człowiek stanowi transcendentną zagadkę i należy poddać go ostatecznej próbie, to niechaj będzie to... próba krzyża, tak, dobrze słyszycie!, próba krzyża. Po takiej próbie oczekujemy na ostrzeżenie, na znak, na cud. Tak, wtedy niechybnie stanie się cud, coś, co nie zdarzyło się od tysiąca lat, i nie mamy się czego obawiać, bo prawdziwy Chrys2s okaże miłosierdzie, ukazując nam swoje oblicze. Zaś jeśli ten człowiek jest wielkim oszustem i szalbiercą, świętokradcą i heretykiem, poniesie zasłużoną karę, bo wtedy, po prostu, żaden cud się nie wydarzy. Czeka nas szczególna próba miecza: gdy oręż, który dzierżycie, trafi na spiż, odezwą się dzwony, gdy trafi w padalca, odetnie mu głowę. - Teraz pora wrócić z rejonu metafor do spraw bardziej przyziemnych - kontynuował. - Procedura plebiscytu jest następująca: jeśli postanowicie dokonać transcendentnej próby, sprawdzić moc cudów i, być może, poruszyć Niebo i Ziemię, wybierzcie numer 4414. Regulamin jest taki, że przy różnicy w liczbie oddanych głosów równej stu milionom na korzyść 4412 następuje uniewinnienie, a gdy wystąpi taka przewaga dla numeru 4414, zostanie wbity - uwaga! - pierwszy gwóźdź! Pierwszy gwóźdź w akcie ukrzyżowania. Każdy następny, aż do czwartego, wymaga kolejnych stu milionów głosów przewagi. A więc, do dzieła! Obywatele wolnego świata, czy zdajecie sobie sprawę z doniosłości chwili? Jeśli jeszcze ktoś nie wie, mówię mu wprost: właśnie przystępujecie do odnowienia oblicza ludzkości! Kwaido-Jon wyrzucił ramiona w górę, jakby miał zamiar chwycić Drogę Mleczną za oba jej końce i ściągnąć na Ziemię. Basem zahuczały organy, i dopiero w tej chwili większość widzów zorientowała się, że spektakl ma podłoże muzyczne. - Teraz pora na dodatkowe informacje - zawołał Kwaido. - Szanowni sędziowie, o Barabasie wiecie już sporo z naszych codziennych audycji, ale za chwilę wyświetlę wam jeszcze inne sceny z życia tego człowieka, ujrzycie z bliska jego twarz, oczy, gesty. Na krótką, ale jakże wzniosłą chwilę wejdziecie z nim w ponadczasowy, empatyczny kontakt, nastąpi zjednoczenie duchowe. Proszę, wyciszcie się, skoncentrujcie, odstawcie na moment chipsy, colę i słomki. Nasza wspólna mantra to ad-ven-pro, ad-ven-pro... Wszyscy powtarzamy: ad-ven-pro... Niechaj w tej krótkiej lecz ważnej chwili wasze wewnętrzne doznania i intuicja staną się kluczem do podjęcia decyzji, do dokonania wyboru. Uwaga, zaczynamy! Telebim wypełniły sekwencje klipowych zbliżeń twarzy Barabasa ze skrzypcowym podłożem muzycznym, w tle unisono powtarzano mantrę. Ta stosunkowo statyczna wstawka nie mogła być zbyt długa, więc po kilku minutach powrócił obraz kosmosu z Kwaido-Jonem na poczesnym miejscu. - Uwaga, wstrzymajcie się jeszcze przez chwilę! - krzyknął konferansjer z udanym, a może i prawdziwym strachem, machając rękami. - Zanim przystąpicie do ferowania wyroku, trzeba podkreślić, że postępujemy etycznie, zgodnie z duchem naszej humanistycznej epoki. Dawno minęły czasy, w których tolerowano publiczne egzekucje. Nie, szanowni obywatele, Najwyższa Plebiscytowa Władzo, nie będzie wykonywania wyroku "na żywo", żebyście, jak kiedyś w Colosseum, mogli sobie obejrzeć ukrzyżowanie i krew. To, co zobaczycie, będzie obrazem głęboko symbolicznym i należy go traktować wyłącznie w transcendentnych kategoriach. Jeśli ktoś nie potrafi przestawić się i ma zamiar urządzić sobie widowisko, angażując najniższe instynkty, powinien uszanować cywilizacyjne kodeksy i natychmiast wyłączyć odbiornik. Mam jednak nadzieję, że takich osób będzie niewiele, jeśli w ogóle się znajdą. A teraz znów obserwujcie okno Wszechświata! Kamera po raz kolejny wykadrowała wycinek kosmicznego krajobrazu i w przestrzeni pokazał się trzeci obiekt: prom orbitalny, który niczym mrówki obsiadły różnego przeznaczenia roboty naprawcze. - Szanowni Plebiscytanci, oto oglądacie swoje zbrojne ramię, swoje przedłużenie w rejony Mocy - kontynuował niespożyty Kwaido-Jon, pełen takiej samej werwy i energii jak na początku transmisji. - Żeby wbić gwóźdź, kiedyś człowiek używał młota, dziś wyręcza się robotem. Na statku naprawczym, który widzicie, zgromadziła się brać robotnicza, od spawaczy do dekoratorów, mechaniczny lud, który zrobi za was to wszystko, co postanowicie. A więc uwaga, zaczynamy! Wodzirej przedstawienia chwycił chorągiew w czarno-białą kratkę, uniósł ją i gwałtownie opuścił, sygnalizując start.
***
Barabas pocił się, mimo że skafander włączył chłodny nawiew. Serce waliło jak głupie, a strach przyduszał nelsonem. Kretyńska sprawa, chyba jeszcze nigdy tak się nie bał, nawet wtedy, kiedy w Szanghaju napadło go dziesięciu ninja, ani w hamburskim burdelu, kiedy mała ruda kurewka przy ostatnich pchnięciach omdlewającym głosem wyznała, że ma hifa. Z obydwu opresji zdołał się uratować, ani chybi opatrzność nad nim czuwała, bo na cholernych wojowników z jasnego nieba runął policyjny helikopter i eksplodował, i z tego wybuchu, w którym szlag trafił wszystkich ninja - z nieba nie spodziewali się ataku - on wyniósł tylko osmalone rzęsy. Jak zwiewał z burdelu, burdelmama przeorała mu pazurami gębę, chcąc zapłaty, i od niej zaraził się gorączką krwotoczną. Wirus Ebola pośrednio zrobił coś z hifem, zanim ten na dobre wlazł w komórki, i przy tym tak się widocznie osłabił, że z samej gorączki Barabas wylizał się migiem, w trzy dni. Kurewka płakała, przepraszała i tłumaczyła, że chciała jeszcze przed śmiercią mieć jednego przystojniaka, a nie samych śmierdzących grubasów. Cóż, użyła sobie i niedługo potem umarła, a on... wciąż żyje. Czy po to tylko, żeby teraz stawić czoła czemuś znacznie straszniejszemu? W słuchawkach rozbrzmiewał jazgot tego telewizyjnego kretyna Kwaido-Jona, lecz w nieskończonym kosmosie był sam, zupełnie sam, jeśli nie liczyć zgrai mechanicznych potworów, które zamiast dłoni miały klucze francuskie, palniki, szczypce i dysze do farb. Kwaido-Jon wrzeszczał: - Moi drodzy widzowie, a raczej Szlachetni Sędziowie! Oto po początkowej dużej przewadze optujących za Barabaszem proporcje się odwróciły i mamy już sporą nadwyżkę zwolenników próby krzyża! Zaraz... to jest już ponad dwadzieścia milionów głosów przewagi! Ach, te liczby! Są niewiarygodne, w tej chwili ogląda nas sześć i pół miliarda ludzi. Gdybyście wszyscy stanęli w szeregu, ów szereg opasałby Ziemię sto razy! Uwaga, skokowy wzrost, tak jest, już trzydzieści milionów więcej wybrało 4414 i słupek wciąż pnie się w górę. Niee, jakby zawahał się, wstrzymał tempo, lekko opadł. Weźcie pod uwagę, że spod obszaru nocy wychodzi właśnie Irlandia i Hiszpania, ale także Anglia i Francja, nie mówiąc już o Holandii i Belgii. Uwaga! Czerwony słupek przewagi dla 4414 znów ruszył w górę, eech, skoczył od razu na pięćdziesiąt, teraz wskazuje sześćdziesiąt milionów! Niesłychane. A może właśnie teraz wyrażamy zbiorową mądrość, niedowierzając samozwańcowi i, kto wie, pewnie i bluźniercy? Nie, nic takiego nie powiedziałem, nie mogłem, wszak jestem tylko bezstronnym konferansjerem, którego rolą jest przekazywanie czystej informacji. Barabas klął na głos, krzyczał, protestował, ale efekt był taki, jakby prosił klawisza o drugi obiad. Usłyszał stukot gdzieś przy skafandrze i gwiazdy zatrzymały się, a potem przesunęły w przeciwnym kierunku i znieruchomiały. Na skraju wizjera pojawił się obelisk krzyża, do którego doholował go jeden z robotów, używając miniaturowych silników na sprężone powietrze. Inna mechaniczna maszkara, podobna do dwumetrowego kraba, chwyciła w szczypce rękaw skafandra i przymocowała go elastyczną taśmą klejącą do ramienia krzyża. Nie widział, co dzieje się z drugiej strony, ale poczuł, że jego drugie ramię zostało unieruchomione w podobny sposób. Nogawice także przyciśnięto i przytroczono do dłuższej części słupa. Gdy zaczął się szarpać, inteligentny skafander nadmuchał prawy rękaw, blokując ruchy ręki, po czym zaaplikował ciśnieniową iniekcję. Odpowiedź organizmu była natychmiastowa: najpierw fala gorąca, trzepotanie serca, ale to krótko; potem raptowna senność. Może i usnął na chwilę, lecz zaraz ocknął się, już spokojny, rejestrował wszystko, nawet nie był otępiały, lecz rzeczywistość wokół oddaliła się, obserwował ją z dystansu, jak teatralne przedstawienie. Owszem, ciekawe obrazki, ale co mu do tego? Co raz jakiś sztukmistrz próbuje urządzać przedstawienia uczestniczące, ale widz leniwy, woli sobie pooglądać, lepiej niech inni się narobią. - Uwaga, szanowni Opiniodawcy, to wy, nikt inny tylko wy, społeczność światowa, właśnie podjęliście niesłychanie ważną decyzję, która z pewnością okaże się kulturowym krokiem milowym na drodze ludzkości. Oto numer 4414 akurat w tej chwili przekroczył magiczne sto milionów przewagi nad 4412! Coś działo się z robotami. Uformowały szyk, lecz zwrócony na zewnątrz, w stronę trzech monstrów o wyglądzie najbardziej zbliżonym do ludzi. Jeden z nich był mały i gruby, o niemal kulistym tułowiu, drugi miał cztery patykowate odnóża, zakończone chwytakami, a trzeci przypominał intelektualistę-okularnika, bo prowadził obserwację przez ruchome soczewki. Żelazny szereg cofał się, ale wciąż pozostawał zwarty, podczas gdy trzy automaty zamknięte wewnątrz krótkimi skokami parły do przodu. Otępiały Barabas był zdolny do ograniczonego przeżywania emocji, lecz zaświtała mu nadzieja. Czyżby bunt, albo chociaż niejednomyślność pośród maszyn? Sztuczne inteligencje, broniące człowieka przed nim samym? Nie widział zbyt dobrze trzech robotów wewnątrz koła, ale wydawało mu się, że wykonują gwałtowne ruchy stalowymi członkami, zupełnie jakby groziły, albo prowadziły rozgrzewkę smarów w łożyskach. A może tylko symulowały zadane sekwencje ruchów, sprawdzając stopień przygotowania do wykonania zadania? Najprostsze wyjaśnienia nie muszą być prawdziwe, pocieszał się. Wciąż był więźniem, bo jeszcze nie wykonał pracy i nie zainkasował wynagrodzenia. Weź się wreszcie do pracy, Barabas! Słyszał, że aktor powinien wczuć się w rolę, spróbować na czas spektaklu stać się osobą, którą gra. Stać się Chrys2sem? Bzdury, rzuciło ci się na mózg, człowieku. Chwilami czuł, że odpływa. Błękitna Ziemia u stóp falowała i zmieniała kształt, stawała się owalna lub płaska jak talerz. Może zastrzyk był narkotykową szprycą? Nagle pierścień robotów, eskortujących maszyny w środku, rozerwał się i rozsunął na boki, odsłaniając żelazną trójcę. Kulisty automat zamachnął się i czymś rzucił, więc Barabas spróbował zasłonić głowę. Oczywiście nie udało się, bo ramiona miał przywiązane. Potem gwałtownie zgiął się wysięgnik "inteligenta" w soczewkowych okularach, ale i ten rzut, jak poprzedni, okazał się symulowany. Wtedy ulokowany pomiędzy tamtymi dwoma mechaniczny patyczak rozłożył ramiona i rozpostarł palce, które pewnie mogły pełnić rolę anten radiolokacyjnych, po czym odsunął szyber, udający usta. W ciemnej wnęce zamigotał laser celowniczy, a po ułamku sekundy robot wypluł ostre wrzeciono. Dwudziestocentymetrowy gwóźdź błysnął błękitem w blasku Ziemi, przebił rękawicę próżniowego skafandra jakby to była bibuła i przyszpilił dłoń człowieka do krzyża. Barabas nie poczuł bólu, tylko uderzenie, jakby ktoś zdzielił go w rękę kijem. Krzyczał, ale z gardła wydobywał się tylko głuchy charkot, a po wargach ciekła ślina. Wzdłuż przedramienia biegały pajączki, a głębiej coś pulsowało, mięśnie same przemiennie napinały się i rozluźniały. Znów usiłował krzyczeć i tym razem się udało. Jego skarga w postaci wiązek fal radiowych pobiegła ku odległej atmosferze, krzyk trwogi przeniknął do powierzchni Ziemi, rozlał się szeroko po lądach i morzach, zwielokrotnionym echem redundował w pasmach transmisji telewizyjnych, radiowych, telefonicznych i internetowych, zagrzmiał w głośnikach podczas koncertów, na dworcach i lotniskach, zagłuszył muzykę w centrach handlowych i głębokim pogłosem nałożył się na fonię w salach kinowych. Cywilizacja technologiczna była w stanie rozprowadzić ten impuls po systemie nerwowym swoich łączy, przewodów, kabli, linii wysokiego napięcia, światłowodów, a głównie przez modulacje niezliczonych transmisji bezprzewodowych, i zrobiła to. Ziemia pozornie podniosła się i stała teraz na wprost Barabasa, ponieważ krzyż zmienił pozycję. Była piękna, biało-błękitna, otulona jasnym welonem atmosfery, żądna krwi panna młoda, urokliwa morderczyni. Niech ją szlag trafi, niech spali ją kosmiczny piorun! Barabas nie wiedział, ile czasu upłynęło do smagnięcia kijem w drugie ramię. Znów ruszyły pajączki, znowu mięśnie poruszyły się zupełnie same, jakby pod skórą zaszyte miał pęczki węży. Nie bolało, tylko po ręce rozlało się ciepło, którego skafander nie zneutralizował. Krzyczał, modlił się i złorzeczył, wzywał Boga i go przeklinał. Jego wołanie ogarniało Ziemię, docierało na szczyty górskie i w rozpadliny dolin, w głębie oceanów i do labiryntów jaskiń, szybowało pod chmurami i pędziło w porywach wiatru nad bezkresnymi stepami. Krzyczał coraz słabiej, gdy żelazny kij bił go po stopach. Zwiesił głowę i zapadł w odrętwienie, ale i wtedy nie dano mu spokoju. Pojawił się obraz Herbsta. - Umierasz, Barabasie - stwierdził przybyły. - Umawialiśmy się, że odegrasz rolę Chrys2sa, a ty wciąż jesteś tylko zdurniałym Barabasem. Jak widać, niespieszno ci do nagrody. Ukrzyżowany chciał coś odpowiedzieć, ale nie zdołał wydać dźwięku. - Spójrz na to inaczej, człowieku - kontynuował śmigstylny. - Śmierć każdemu jest pisana, prędzej czy później, więc pod tym względem nie robisz niczego szczególnego. Ja też kiedyś umrę, ale... hmm, moja śmierć będzie tuzinkowa, duszna i paskudna, trywialna, po prostu nie dam rady złapać następnego oddechu i uduszę się, a świat w okamgnieniu skurczy się do nicości. Moje zejście nic nie da oprócz metra ditlenku węgla z komina, i zwolnionego etatu. Ale z tobą jest inaczej, bracie, masz szansę zrobić coś pożytecznego, nadać sens rozpadowi swojego cielesnego homeostatu i uszlachetnić duszę. Aby to się stało, zagraj Chrys2sa. Wiem, i ty wiesz, że zrobisz to nieudolnie, jak mały i do tego durny człowieczek, ale spróbuj. Jeśli się uda, będziesz drugim w historii, który umiera z sensem. Nawet gdy ten twój sens będzie się mierzyć ledwie na naparstki, wszak nie o ilość tu idzie, lecz o samo pragnienie. Spróbuj, człowieku! Obraz Herbsta zbladł i rozpłynął się. Barabas miał nadzieję, że błękitna kula Ziemi też zniknie, a on obudzi się w swojej celi i zacznie codzienne odmierzanie czasu od miski wodnistej owsianki do talerza śmierdzącej zupy ziemniaczanej. Ale planeta tkwiła tam nadal, a nawet rosła, takie przynajmniej miał wrażenie, gdy z trudem dźwigał ołowiane powieki. Na domiar złego zaczął się korowód zjaw i cieni. Najpierw jechali konni, nędzarze w powycieranych skórach, potem rycerze w zbrojach. Za nimi szły zastępy procarzy, łuczników, kopijników. Dalej już nie wojsko, a bezładny tłum mężczyzn, kobiet, dzieci. Wysmukłe kobiety o elegancko upiętych fryzurach, postawni mężczyźni, sekretarki w granatowych kostiumach i białych bluzkach, chłopcy z farbowanymi brwiami, kosmoformanci marsjańscy o żółtych keratynowych twarzach. Każdy człowiek był draniem, którego należy natychmiast oszukać, żeby on nie zdążył oszukać ciebie. Może z wyjątkiem dupków, którzy nie wiedzą, jak żyć. I niektórych kobiet. I dzieci, choć też nie wszystkich. - Popatrz uważnie - odezwał się Herbst gdzieś z tyłu. A więc łajdak nie odszedł, nadal węszył. Jego głos był zniekształcony, jakby przebijał się przez zwały waty. - Popatrz, czy mają coś cennego? Na błyskotki Barabas był wyczulony, więc nawet przez różową mgłę zauważył, że każdy niesie trochę złota. Jedni więcej, inni mniej, zwykle poukrywane, niektórzy chyba wstydzili się tej odrobiny kruszcu. Chciał zapytać o to złoto, ale jego gardło było już zamknięte. - Zrozum, oni potrzebują pomocy - gorączkowo przekonywał śmigstylny. - Powinni uświadomić sobie, że zasługują na szacunek. Przynajmniej tyle. Są jak złotonośny piasek na ciemnym dnie, zdołał pomyśleć Barabas w chwili, gdy wokół niego zamykało się już chłodne morze. Trzeba im pomóc. I to wystarczyło.
***
Gdy Sykstus odebrał mikrowibracje nakładki czaszkowej, wiedział od razu, że czeka go zadanie specjalne. Była druga w nocy czasu Greenwich i kapitan orbitalnego patrolowca z premedytacją wykorzystał regulaminowe trzy sekundy dopuszczalnej zwłoki. - Melduję gotowość - powiedział bez pośpiechu, markując umiarkowaną senność. W rzeczywistości był wewnętrznie spięty jak przyczajony lampart, ale nie zdenerwowany, ani tym bardziej przestraszony. W czasie kilkudziesięciu lat służby przeżył już tyle drastycznych sytuacji, że musiał popaść w rutynę albo zwariować. Nie wylądował u czubów, ale nikt, zwłaszcza spoza kręgów wojskowych, nie nazwałby go całkowicie normalnym. - Mówi generał Flynn. Kapitanie, czy u was wszystko w porządku? - nadawał wszczep. Sykstus chciał zagwizdać ze zdziwienia, ale poprzestał na samym ułożeniu warg. Nie mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek oznaki lekceważenia wobec tak wysokiej kadry dowódczej, tym niemniej czuł się urażony. - Meldowałem gotowość i taki jest stan faktyczny - rzucił oschle. W myśli dodał, że dokładnie tak jest od trzydziestu lat. - Nie o to chodziło - zarezonowała siatka w jego głowie. - Pytam o statek i bieżące parametry rozpoznania. Sykstus sprężył się jeszcze bardziej. Metodycznie skontrolował lewooczną błonę łączności, ale wszystkie wskaźniki pulsowały uspokajającą zielenią, a wartości mieściły się w dopuszczalnych zakresach. - Melduję prawidłowe odczyty. Lot patrolowy bez zakłóceń, anomalii brak. - Stan techniczny? - W normie. - Stan załogi? - Prawidłowy - stwierdził dowódca, wytrenowanym skurczem policzka przełączając zakresy monitorowania. - Ośmiu ma wachtę, dwunastu odpoczywa. - Jesteście pewni? Proszę o kontakt z dowódcą mostka. - Melduje się zgodnie z regulaminem - potwierdził Sykstus po chwili. Czuł wewnętrzny napór adrenaliny. - Czy... - No, to dobrze. - W odległym głosie dało się wyczuć wyraźną ulgę. - Tak, kapitanie, mamy problemy. W sąsiednim sektorze A/87/C załoga patrolowca nie odpowiada, choć sam statek nadaje sygnał lokacyjny. Ponadto trzy sąsiadujące boje radarowe uległy uszkodzeniu i nie ma z nimi łączności. Otrzymujecie rozkaz natychmiastowego przeszukania tego sektora, rozpoczynając od jego centrum. Ogłaszam alarm drugiego stopnia, a więc na użycie broni wymagane jest pozwolenie sztabu, który teraz reprezentuję osobiście. Wszystko jasne? - Tak jest, panie majorze. Pytanie. - Słucham. - Czy nie zacząć akcji od przeszukania patrolowca? - Nie! Wysłaliśmy jednostki medyczne i naprawcze. Kapitanie, rozpoczynacie akcję zdefiniowaną jako bojowa, a nie ratownicza. Rozumiecie, co to oznacza? - Oczywiście. Zaszumiały zakłócenia, jakby ktoś sypał piasek na mikrofon. Czujnik automatycznie obniżył natężenie dźwięku, więc głos majora znalazł się na progu słyszalności. - Jeszcze jedno, kapitanie. Proszę o ciągłą łączność na wizji i fonii. Wszelkie znalezione obiekty, niewyszczególnione w katalogu sektora, należy traktować z wielką ostrożnością. Za ich całość odpowiadacie osobiście! - Zrozumiałem. Dowódca statku poczuł lęk, który chłodną obręczą ścisnął mu klatkę piersiową. Dopiero teraz skojarzył fakty i domyślił się, co może być celem jego misji. - Więc bezzwłocznie przystępujcie do akcji, kapitanie.
***
Stenogram relacji kapitana Sykstusa (oficjalnie udostępniona wersja)
Kapitan Sykstus melduje: zbliżam się do centrum sektora A/87/C. Ciąg maksymalny. Wszystkie boje nadają w sposób normalny, także trzy najbliższe centrum. [...] Dziesięć minut temu nawiązałem łączność z Henry'm Smookiem, kapitanem patrolowca Skorpion. Tam wszyscy są zdrowi i statek jest sprawny. Po wstępnej kontroli stwierdzono tylko rozregulowanie zegarów, trwa poszukiwanie innych ewentualnych usterek. [...] Stwierdzam obecność nieskatalogowanego obiektu, współrzędne 12/182/57. Procedura bojowa numer trzy. [...] Powtarzam: zmiana na procedurę zwiadowczą numer jeden. Zrozumiałem i wykonuję. Pełny ciąg wsteczny, kurs mijania około tysiąca metrów. Odległość optyczna: wrzeciono, długość dziesięć metrów, niepewność +/- jeden metr. [...] Nawrót, podchodzę na względnej 1 m/s, obiekt jest satelitą Ziemi, orbita kołowa, wysokość jedenaście tysięcy kilometrów. [...] Krzyż. [...] Nie, wszystko w porządku, zamyśliłem się. Skafander na krzyżu nieuszkodzony, jeśli nie liczyć gwoździ, cztery sztuki. Przymocowany taśmami do krzyża. Wizjer ciemny. Zrozumiałem, podchodzę. Powtarzam rozkaz i proszę o potwierdzenie: zdjąć obiekt z orbity i umieścić w ładowni. [...] Czujniki wykazują normalne funkcjonowanie urządzenia, wewnętrzne ciśnienie, temperatura i skład powietrza w normie biostatycznej. Gwoździe przebiły powłoki, które zareagowały samouszczelnieniem. Tak jest, zrównuję parametry, gotowe. Wy-ko-nu-ję. Przystępujemy do komisyjnego otwarcia skafandra. [...] [...] [...] [...] [...] Kapitan Sykstus melduje: skafander jest pusty. [...] [...] [...] [...] [...] Kapitan Sykstus melduje: wstępne badanie stroboskopowe ujawniło ślady zakrzepłej krwi (analiza lidarowa) wewnątrz wokół miejsc przebitych gwoździami. Pozostała powierzchnia zawiera ślady potu (poziom na górnej granicy normy), poza tym jest czysta. [...modlitwa...]. Przepraszam, ale musiałem dokończyć. [...]. Tak, obiekt sprawia wrażenie nienaruszonego, zarówno skafander, jak i krzyż, oczywiście nie licząc otworów po gwoździach. [...] Tak jest, chciałbym coś dodać: amen.
***
- Jak to się stało, że zwróciłeś uwagę na taką gąskę jak ja? - Całkiem dobrze odchowana gęś! Roześmieli się i zbiegli ze wzniesienia ku jezioru. Park prezentował się wspaniale w jesiennej szacie, pod nogami szeleściły zeschłe liście. Choć słońce jeszcze przypiekało, od wody ciągnęło chłodem. Usiedli w altance nad samym brzegiem, szczęśliwi jak młokosy. Irine była dobrze zbudowaną, czarnowłosą kobietą koło czterdziestki, Ive miał dziesięć lat więcej i sporo srebra w czuprynie, która jednak wciąż pozostawała gęsta. Ujął jej dłoń delikatnie, jakby była z porcelany, i pogładził nią swój policzek. Nie zaprzestając pieszczoty, zadeklamował: Jesteś motylem Który wleciał w okno innego czasu Jesteś uśmiechem zapomnianej wiosny - Czyje to? - Ode mnie do ciebie, i tylko to jest ważne. - Chyba masz rację, chociaż lubię mieć wszystko poukładane. Miły jesteś... i taki przystojny. Czy ty aby nie robisz za "epidemicznego" podrywacza? - A wyglądam? - Tak! Znów się roześmieli. Perlisty śmiech poniósł się nad wodą, płosząc parę łabędzi. Mężczyzna i kobieta siedzieli przytuleni, wyznając sobie uczucie, bliskość duchową, mówiąc o szczęściu bycia we dwoje. Powtarzali wyświechtane banały i nawet jakąś cząstką umysłu rejestrowali ten fakt, tym bardziej że nie były to ich pierwsze w życiu miłosne wyznania, lecz po raz kolejny odkrywali w tych sloganach nowy sens, świeżość i nadzieję. Dla nich biło teraz źródło o ożywczej mocy, więc byli szczęśliwi. - Wiesz - mówiła Irine, bawiąc się jego dłonią, splatając i rozplatając palce - mogłabym tak siedzieć bez końca. Kiedyś zaraz ciągnęło mnie do łóżka, byłam gorącą kobietą. Czy już ci to mówiłam, młokosie w średnim wieku? - Wyczytałem tę informację z faktury skóry twojej ręki, moja droga. Miłość zaczyna się wtedy, gdy kończy się seks, to powiedział ktoś znany, kogo nazwiska również nie pamiętam. - Zachichotał. - Pamięć mam kiepską od urodzenia, prawa półkula mózgu dominuje. - Artysta, ho, ho! Może jesteś sławny i przerabiamy kolejną wersję bajki o Kopciuszku? - Gęś, Kopciuszek. Przejawiasz syndrom niedowartościowania i zapominasz, że tak cię cenią, jak sama się cenisz. Oprócz mnie, bo ja uwielbiam w tobie tę skromność, jesteś taka inna od tych wszystkich przebojowych, pewnych siebie feministek. - Kiedyś... - Irine odgarnęła włosy z czoła, zatrzymała dłoń trochę dłużej, kciukiem i środkowym palcem ucisnęła skronie. - Kiedyś feminizm wydawał mi się atrakcyjną alternatywą, forpocztą koniecznych zmian. Wiesz... Ivo, muszę już iść. Przykro mi, ale przypomniałam sobie... Mężczyzna objął ją opiekuńczo i uścisnął. - Kochanie, nie musisz się tłumaczyć. Odprowadzę cię. - Nie. - Wstała i chwyciła się słupka altany. Odetchnęła. - Nie trzeba. Przyjdziesz jutro? - Wiesz dobrze, że nie mógłbym nie przyjść, Irine. Na pewno dobrze się czujesz? - Ależ tak. Zatoczyła się lekko, ale zaraz złapała równowagę. Pomachała mu ręką i odeszła szybkim krokiem. Udało jej się przejść około stu metrów. Kwadrans później przypadkowy rowerzysta znalazł ciało na ścieżce. Wydawało mu się, że kobieta nie oddycha i jest zimna. Jej skóra miała lekko złotawy odcień. Po następnych pięciu minutach na miejscu był ambulans. Lekarz pochylił się i przyłożył dłoń do czoła leżącej. - Jeszcze jedna pozłacana - mruknął do pielęgniarza. Stwierdził hipotermię i silnie obniżony puls. - Ani chybi, idzie koniec świata - dodał, rozglądając się. Drzewa zaszumiały w nagłym porywie wiatru. Pielęgniarz nie słuchał. Stał obok z dłońmi splecionymi na piersi i modlił się do Świętej Czwórcy.
***
- Bóg obudził się i wreszcie wziął się do roboty! - krzyczał Lebiediew, tłukąc pięścią w stół. - Chcecie szukać na siłę innych tłumaczeń!? - Nastąpił ciąg naturalnych zdarzeń przyczynowo-skutkowych - stwierdził spokojnie DeVille, krzywiąc wargi w sardonicznym uśmieszku. - Wszechmogący, jak zawsze, czuwa nad nami. - To był Molistrani. Bliski chciał coś powiedzieć, ale tylko naprzemian bladł i czerwieniał, mnąc w dłoniach kartki z notatkami. Sodano uśmiechał się do siebie, pewien swego. - No dobrze - włączyła się Gonzales, która przewodniczyła tej ostatniej podsumowującej sesji, odbywającej się po miesięcznej przerwie. - Postrzelaliście w powietrze na rozruch, teraz proszę trochę przyłożyć się do celowania. Kolega DeVille chyba pierwszy zgłosił się do rzeczowej wypowiedzi? Nad Alpami wstawał poranek, odległe szczyty różowiały w młodym słońcu. Niebo nad szklaną kopułą było głębokie, błękitne. - Szanowni zgromadzeni - zagaił DeVille, bezskutecznie usiłując wyprostować przygarbione plecy. - Spieszymy się do domów, więc nie będę opowiadał dowcipów i o to samo usilnie proszę następnych mówców. - Zrobił krótką taktyczną przerwę, wodząc wzrokiem po audytorium, wytrawny bywalec mównic. - Otóż przed miesiącem przyszło nam spotkać się w tej uroczej miejscowości, aby rozważyć nietypowe zagrożenie: globalną pandemię dziwnej choroby o nieznanej etiologii. Na temat genezy zjawiska pojawiały się różne domysły, lekarze podejrzewali infekcyjną chorobę psychiczną, astrobiolodzy nie mogli się oprzeć spekulacjom na temat inwazji z kosmosu, zaś teolodzy rozpoznawali ingerencję Siły Wyższej, rzecz jasna nazywaną z dużych liter. Nie można nie dostrzec decydującego wpływu profesji ekspertów na próby wyjaśnienia zjawiska; zwykle tak się dzieje, gdy stajemy przed czymś całkowicie nietypowym, wtedy każdy czuje się bezpieczniej na dobrze sobie znanym terenie. Choć zjawisko jest przez cały czas przedmiotem intensywnych badań, naukowcy wciąż nie osiągnęli jednomyślności. Warto nadmienić, że obecnie niektórzy przychylają się do hipotezy o pozaziemskim źródle infekcji, przy czym wyklucza się najazd jakiejś obcej inteligentnej formy życia, po prostu choroba mogła być wywołana na przykład wirusami zmutowanymi w kosmosie, a zawleczonymi tam przed dziesiątkami lat przez pierwszych astronautów. - Nie zgadzam się! - obcesowo wtrącił McConney. - Z punktu widzenia nauki... - Ależ kolego, ja właśnie cytuję niektóre robocze hipotezy uczonych kolegów - odparował DeVille. - Sam nie mam opinii, bo brak wiarygodnych materiałów źródłowych. Wróćmy jednak do głównego wątku. Otóż miesiąc temu rozważaliśmy różne środki prewencyjne, na przykład informacyjne akcje ulotkowe, rozmowy ostrzegawcze, a nawet presję z zastosowaniem przymusu włącznie, a także profilaktyczne zażywanie kombinacji antybiotyków i specyfików przeciwwirusowych. Nasze zalecenia zostały wprowadzone w życie i mniemam, że efekty były pozytywne, choć na wyniki analiz statystycznych należy poczekać. Teraz trochę ezoteryki. Większością głosów tego gremium przyjęto także projekt przeprowadzenia egzorcyzmów, które, według mojej opinii, nie zawsze są szkodliwe, a czasem mogą nawet wywrzeć pozytywny psychologiczny skutek. W tym jednak przypadku nic takiego nie zaszło, natomiast epidemia po prostu się skończyła. Jak uczy historia, każda zaraza zawsze kiedyś się kończy, czy cholera, czy dżuma, czy donżuanka, jak niektórzy ochrzcili ostatnią przypadłość ludzkości, i nie muszą zaraz brać w tym udziału siły nadprzyrodzone. - Ejże - zaoponował Lebiediew, który wiercił się jak na szpilkach. - Dwa miliardy ludzi leży w śpiączce, liczba chorych wciąż wzrasta, a kolega już odtrąbił zwycięstwo? DeVille sięgnął po gazetę i uniósł ją nad głowę. - Zanotowano przypadki wyjścia z letargu. Według najnowszych doniesień... - Dobra, znam te depesze, to rzeczywiście pojedyncze przypadki, pewnie dotyczą tych, których w ogóle nie objęło głębokie uśpienie. Wciąż nie wiemy, czy wskrzeszeńcy, jeśli tacy będą, obudzą się normalni. Ale generalnie zgadzam się, że najgorsze mamy już za sobą. Tylko w tym jednym się zgadzam! Przewodnicząca Gonzales podniosła dłoń. - Udzielam panu głosu, panie Lebiediew. Grubas zerwał się i ruszył niespokojnym krokiem, krążąc wokół swojego stolika. Przywodził na myśl podrażnionego gryzzli. - Zebraliśmy się tutaj, przyjaciele, na tej pożegnalnej sesji nie po to, żeby w okrągłych, tłustych słowach dokonać podsumowania. O kant dupy potłuc podsumowania! One potrzebne są maluczkim, półinteligentom i kronikarzom, a my tutaj nie pracujemy na własną kronikarską chwałę, my robimy coś naprawdę sensownego: tworzymy na bieżąco historię! Nu, więc musimy zająć stanowisko, jasne stanowisko wobec Niego. Dlaczego? Bo On, jak tylko zechce, rozdepcze nas lewym obcasem swojego najlżejszego buta! Zaległa cisza, tylko DeVille mruczał coś pod nosem, ale nie przerywał. Lebiediew założył ręce do tyłu i wciąż spacerował, patrząc pod nogi. Mówił: - Mój przyjaciel libertyn uparcie ignoruje fakty. Oto Barabas zostaje przez ludzkość ukrzyżowany, a trzy dni później jego ciało w tajemniczy sposób znika z zamkniętego sarkofagu próżniowego skafandra, orbitującego wokół Ziemi i pilnowanego przez statki patrolowe. Cóż dzieje się następnego dnia? Oto na tajemniczą śpiączkę zapada dwa miliardy ludzi! Życie na planecie i poza nią ulega dezorganizacji, ale po uruchomieniu procedur wyjątkowych obywa się bez globalnej katastrofy, choć straty są ogromne. W efekcie pandemia choroby psychowenerycznej zostaje wstrzymana, wirus nie ma dostatecznej liczby żywicieli i wycofuje się, bo potencjalne ofiary śpią, zapadły w letarg, ich metabolizm zwolnił stukrotnie, a serca biją raz na dwie sekundy! Medycy twierdzą, że gdyby nie to, epidemia psychowenerki mogłaby wytrzebić ludzkość, bo bakcyl stawał się coraz bardziej zjadliwy i w końcu dopadłby nawet tych względnie opornych na miłość. Ważne spostrzeżenie: w tym strasznym dniu na złotą śpiączkę zapadli ci, którzy byli najbardziej "zagrożeni miłością", tak trzeba w skrócie określić tę predyspozycję czy może, mówiąc inaczej, przypadłość. Stwierdzono, że blisko milion spośród tych dwóch miliardów w komie już nie żyje, zapewne charakteryzowali się największą wrażliwością. Natomiast cynicy, psychopaci, zatwardzialcy... - Chwileczkę! - zaprotestował Gustavsson. - Nie jesteśmy na wieczorku poetyckim. - Bardzo przepraszam, więc nazwijmy ich pragmatykami. Oni są bezpieczni. Pan nie usnął, Gustavsson, i rozumiem, że woli pan być nazywany pragmatykiem niż zatwardzialcem. Zresztą nikt z naszego grona nie został trafiony, nieprawdaż? O czymś to świadczy, kochani przyjaciele, witajcie w doborowym towarzystwie! - Że pan jest erudytą, Lebiediew, wszyscy wiedzą, ale nie możemy pozwolić, aby narzucał nam pan swoje niesłuszne poglądy - zaatakował DeVille. - Owe fakty, o których pan wspomina, można bez trudu wytłumaczyć prościej, przy zastosowaniu materialistycznego światopoglądu. Ciało zostało wykradzione, zwłaszcza że istnieją ludzie, także we wpływowych kręgach, którym mogło zależeć na mistycznym efekciarstwie. Masowa koma była spowodowana przez ten sam "wirus X", wywołujący poprzednio obserwowany etap choroby. Wiadomo, że ludzie przewrażliwieni psychicznie byli bardziej podatni, więc i w drugiej fazie właśnie oni stali się celem zmasowanego ataku zarazka. Po czym epidemia sama wygasła, co przecież nie jest niczym dziwnym. Masowy rozrost glonów w zbiorniku wodnym też powoduje ich obumieranie. Grubas poczerwieniał i z sykiem wypuścił powietrze. - Tralala - wycedził. - Gdyby teraz przed tobą, DeVille, pokazała się sama Matka Boska i dała ci po gębie, też byś odwrócił kota ogonem i wytłumaczył to Robespierre'm, Sartre'm, brakiem tolerancji, a w najgorszym razie przywidzeniem albo klerykalną propagandą. - Panowie! - upomniała przewodnicząca Gonzales. - Cytuję regulamin: celem naszych spotkań jest rzeczowa wymiana informacji i konstruktywne działanie. Inne opinie pozostawiamy na użytek prasy. - Przepraszam szacowne gremium i przy okazji pana, DeVille. Jednakże obstaję przy sformułowaniu na piśmie wniosków, jakby to powiedzieć... natury teologicznej, nawet jeśli to będą wnioski mniejszości. Przypuszczam, że w przyszłości ludzkość może jeszcze nieraz potrzebować przychylności kogoś większego od siebie. Zwij go jak chcesz, DeVille, i ty, Gustavsson: Siła Sprawcza, Konstruktor, może być nawet Demiurg albo Dobroć Antropiczna. Ważne, żebyś Go zauważył, wtedy wybaczy ci nawet obelgi. A mnie, być może, daruje brak ślepej wiary i tę szczyptę wyrachowania, której urzędnik państwowy nie powinien wyzbywać się nawet w kościele. - Piszcie sobie sami wnioski mniejszości do Pana Boga - mruknął DeVille. - Ja poprzestanę na ziemskich sprawach i na korespondowaniu z ludźmi.
***
Bliski miał duszności. Napił się wody, ale niewiele to pomogło, więc wyszedł na zewnątrz, w chłodny górski wieczór. Żołnierze pilnujący drzwi przepuścili go niechętnie, bo utrudniał im robotę. Alpejskie ściany spowijał już granitowy zmierzch, słońce zaszło, ale wciąż barwiło pół nieba gejzerami tlącej się żółci. Nisko szybowały jakieś ptaki, skrzecząc gardłowo - kruki górskie, orły? Znad hal spłynął wiatr i ziąb przeniknął do szpiku kości. Dziś po południu sporządzili raport wspólny, a także klauzulę mniejszości, śmieszną teodyceę, bo nic lepszego nie udało się uzgodnić. Ogłosili ją w prasie i telewizji, puścili na cały świat, podpisując się jako "grupa świeckich intelektualistów". Hierarchia kościelna zachowała wyczekujące milczenie, za to z miejsca zostali wyśmiani przez większość mediów. Ale to przecież nie jest ważne, istotne jest, że ich głos obiegł glob i był wyraźny. Mimo to czuł niesmak. Oczywiście formalnie głosował za klauzulą mniejszości, ale emocjonalnie był po stronie DeVille'a, co zakrawało na paradoks nawet dla niego samego. Czyżby łagodny początek schizofrenii? Szedł szybko i poukrywani w klombach komandosi musieli identyfikować go bezpośrednio w wężowych promieniach latarek. W odbitym świetle zauważył rozpartego na ławce Lebiediewa. - Spodziewałem się ciebie, Bliski. Dusigrosze kantoniarze za wcześnie wyłączyli klimę i w środku zrobiło się duszno. Jak to szło? "Było smaszno, rykwije smukwijne rykoświstąkały..." Bliski przysiadł się. - Zimaa iddzie - poskarżył się, szczękając zębami. - Nu, dla ciebie zawsze coś się znajdzie - mruknął Lebiediew, wyciągając zza pazuchy piersiówkę. - Walnij z gwinta, bracie Słowianinie. Bliski nie odmówił. Palące ciepło rozeszło się po piersi. - Wiem, kolego, co cię gryzie - zagaił grubas. - Myślisz, że mnie nie? Odebrał butelkę i pociągnął tęgo. Parsknął i otarł usta wierzchem dłoni. Kontynuował: - To prawda, że najęliśmy Pana Boga na wykonawcę. Ale co innego robi codziennie od zarania naszej ery miliard dewotek, i nie tylko one? Przyjdź, Boże, i dopomóż. Daj, Boże, zdrowie. Toż to robota dla lekarza rodzinnego! - To nie był Bóg, DeVille miał rację. To nie m-mógł być Bóg. - Bliskiemu wciąż dzwoniły zęby. - Acha, wracamy do idealizmów - pokpiwał Lebiediew. - Dobry Bóg wypaliłby zimnym ogniem zarazki, nie tykając ludzi. Ha! Mój drogi bracie, Bóg okazał się po prostu skuteczny, tak jak my wobec pryszczycy czy ptasiej grypy. Chciał uratować ludzkość i zrobił to. Przedtem żył Kain, była Sodoma, cierpiało zaklęte przez Chrystusa drzewo figowe, które nie chciało rodzić jesienią. Wierni chodzą do kościołów po nagrodę. Każdemu pisane jest umrzeć, a przed śmiercią większość przeżywa chwile największej trwogi. Przyjacielu, łatwiej ci będzie żyć, jak wyobrazisz sobie, że wszystko czemuś służy w tym Wszechświecie, sterowanym określoną fizyką i warunkami brzegowymi, które zakreślił nikt inny, tylko Bóg, również po to, żeby w tym wymiarze samemu ich przestrzegać. Po prostu, dziś boskie cuda nie przeczą prawom fizyki, więc nieraz trudno je zauważyć. - Nie. Nie o to chodzi! Ja nie potrzebuję dowodów, dajcie mi tylko wierzyć! Sam mówiłeś, Losza, że dowód zabija wiarę. Oczywistości nie wymagają wiary, ich można dotknąć! - Dobra, nie krzycz. O wiele łatwiej patrzeć ludziom na ręce, niż zaglądać do sumień, dlatego zajmuję się tym pierwszym i słabo znam się na drugim. Jeśli jednak uwierzysz, że Bóg jest samym sumieniem i miłością, któż ci zabroni nadal modlić się do Niego? Bliski wpatrzył się w ciemniejące niebo, stopione w granatowosiny amalgamat ze ścianą gór, jakby stamtąd mógł spodziewać się odpowiedzi. Czuł prawdziwie fizyczny ból dokonywania wyborów. W tej chwili zapragnął schronić się w embrionie bezrozumnego trwania, uciec od świadomości istnienia, okrucieństwa nieodwracalności przemijania, od wiary i wątpienia, od tego wszystkiego, co wynosi rozum ponad pozostałą materię. Ale to była tylko chwila słabości na długiej drodze.
Warszawa, sierpień 2005
|
|
|
|
To opowiadanie ukazało się w antologii "13 Kotów" w wydawnictwie Nowa. Mirek Kowalski zaproponował mi udział w tematycznej antologii, a ja miałem właśnie na warsztacie nowy tekst. Wprowadzenie do niego kota nie było rzeczą trudną, i to zwierzę nie jest niezbędnym rekwizytem. Siła tego utworu leży gdzie indziej, a jak na razie podoba się on wszystkim, których pytałem, nawet czytelnikom spoza enklawy sf. Sami się przekonajcie!
|
Rozpakuj ten świat, Evitt
Dalekie góry dymiły tego dnia nie
tak jak zwykle, dudniąc i wyrzucając z wierzchołków pióropusze żółtych wyziewów,
tylko jakby parowały całą powierzchnią, pociły się wszystkimi skalnymi porami.
Wiatr ucichł i siarczana mgła powoli napełniała kotliny.
|
|
|
|
Opowiadanie "List z Dune" ukazało się po raz pierwszy w czasopiśmie "Fantastyka" 1/84. Uzyskało nagrodę w plebiscycie PSMF i wyróżnienie redakcji "Fantastyki". Nawet Jacek Inglot stwierdził, że opiera się upływowi czasu. |
List z Dune
Drogi Arturze! Lato, a wraz z nim wakacje, mają
się ku końcowi, a ja ciągle nie mogę się zdecydować na opuszczenie Dune,
tego sennego nadmorskiego miasteczka. Niewielkie murowane domki stoją rozłamanymi
szeregami wzdłuż brukowanych uliczek, które zalega cisza i zatęchły cień.
Uparte zielsko wdarło się wszędobylskimi pędami pomiędzy płyty chodników
i w szczeliny spękanych ścian, wszędzie tam, gdzie wiatr nawiał choć trochę
ziemi. Niektóre z okiennych jam są zabite surowymi deskami, w inne wprawiono
odłamki szyb, zapewne odkopane w starych śmietnikach. Za tymi smutnymi
witrażami widać zniekształcone twarze, a wieczorami żółte, rozmigotane
światło wskazuje na gnieżdżące się tam życie. Tak z zewnątrz wygląda Dune,
uczepione żyznego jęzora ziemi naniesionej przez dawno wyschnięty strumień,
wciśnięte pomiędzy kopne wydmy, z domami rozsypanymi jak garść klocków
na dnie doliny uchodzącej do morza, które w pogodne dni jest zwodniczo
niebieskie.
Już na stacji czekała mnie niespodzianka. Przyjechałem
parową ciuchcią, kursującą raz na tydzień; byłem jedynym pasażerem. Na
ozdobnym krześle, ustawionym wprost na peronie, drzemał stary człowiek.
Kosmyki siwych, pozlepianych włosów opadały mu bezładnie na twarz i czerwony
kark. Na dźwięk gwizdka poruszył się i sennie spojrzał w kierunku pociągu.
Gdy opuściłem wagon, powstał nagle i z niespodziewaną energią pokuśtykał
w moją stronę.
Wieczorem znów przyszedł Godwin.
Jego obecność nie była dla mnie przykra, nawet polubiłem tego starego,
spokojnego człowieka, który, jak już zdążyłem zauważyć, był kimś w rodzaju
duchowego przywódcy mieszkańców Dune. Juana zrobiła nam herbaty i poszła
do destylarni po wodę do mycia.
Następne dni rzeczywiście okazały
się podobne do siebie jak krople deszczu, który spadał regularnie koło
południa. Niepomny przestróg, uzbrojony w potężny parasol i gumowe buty,
wyruszałem na długie spacery do cichych lasów lub, gdy pogoda była bezwietrzna,
wzdłuż wybrzeża morskiego. Z wolna zaczęło mnie to nużyć; samotne wędrówki
po milczących zaroślach i widok ołowianej tafli oceanu nie pobudzały już
wyobraźni.
Kilka dni później przeżyłem swoją
pierwszą przygodę w Dune. Trudno powiedzieć, abym nie najadł się strachu.
W dalszym ciągu tej relacji chciałbym
opisać ci dramatyczne wypadki, jakie rozegrały się w Dune w połowie sierpnia.
Wtedy dopiero wyszła na jaw przyczyna zatrzymania mnie w miasteczku. Zdaję
sobie w pełni sprawę ze znaczenia tych wydarzeń i chciałbym, abyś poniższe
sprawozdanie potraktował równie poważnie, udostępniając jego treść opinii
publicznej. Sądzę, że sam potrafisz ocenić, co i komu należy dalej przekazać;
ufam Ci całkowicie.
Następne dwa tygodnie minęły
spokojnie. Postanowiliśmy z Godwinem czekać na jak największe nagromadzenie
drapieżników, żeby zgładzić je wszystkie za jednym zamachem przy minimalnych
stratach własnych. Myśleliśmy obydwaj o tym samym, chociaż żaden z nas
nie poruszał drażliwego tematu. Wraz z innymi mieszkańcami Dune uczestniczyłem
w skromnym pogrzebie szewca Toma. Żal złapał mnie za gardło, gdy ciężkie
grudy ziemi zadudniły na wieku trumny. Czy naprawdę musiał zginąć? Wiele
dałbym za rozwiązanie tajemnicy śmierci każdej z tych niewinnych ofiar.
Twój oddany Frank.
|
|
|
|
Tu wkrótce przybędą teksty nowych
opowiadań:
|
• Dwa litry życia (opowiadanie z pożółkłych kartek) |
|
|
|
Poprzednio zamieszczone opowiadania:
|
• Pojedynek • Mała Enkeliada ◊ Enkeliada tysiąca i jednej nocy ◊ Tańcowała Chimka z Liturą ◊ Fekal, czyli prawo pięści ◊ Jaja dinozaura
|
Okładki: