O ekslibrisach Lekarze Farmaceuci Inni O wystawie	Pierwsze ekslibrisy jako znaki własnościowe pojawiły się w połowie XIV w. Malowano je na kartach ksiąg rekopiśmiennych. Były to godła lub herby rodowe właściciela takich ksiąg. W połowie XV w. zaczeły wykształcać się superekslibrisy, tj. herby rodowe wytłaczane na zewnętrznej stronie okładki, skórzanej oprawy książek. Pod koniec XV w. już po wynalezieniu druku, pojawiły się ekslibrisy w postaci małych kartek, tworzonych techniką drzeworytową lub miedziorytową. Od XVI w. stały się one popularną formą znaku własnościowego. Taka zaś postać ekslibrisu jaką znamy obecnie, wiąże się z udoskonaleniem techniki i sztuki typograficznej.      Pierwszy ekslibris na ziemiach polskich, był wykonany w 1516 r., dla ówczesnego prymasa Polski Macieja Drzewickiego (1467-1535), zaś pierwszy ekslibris lekarski pochodzi z 1520 r. Był znakiem herbowym wykonanym dla lekarza Piotra Wedelicjusza (1483-1544) z Obornik, koło Poznania. Wedelicjusz, który w latach 1501-1520 studiował w Akademii Krakowskiej. W 1504 r. został bakałarzem, a w 1513 r. wyjechal do Bolonii, gdzie w 1516 r. uzyskał dyplom doktora medycyny. W 1517 r. powrócił do Krakowa2. W 1521 r. otrzymał stanowisko profesora ówczesnego fakultetu medycznego Uniwersytetu Krakowskiego. W 1525 r. dwukrotnie pełnił funkcję rektora tej uczelni. W 1526 r. został rajcą i burmistrzem miasta Krakowa. W tym czasie był lekarzem nadwornym króla Zygmunta Starego (1467-1548) i królowej Bony. Wiecej Projekt i wykonanie strony: Dorota Bednarczyk    współpraca: Agata Małkowska    Danuta Murzynowska