Początki nauczania medycyny w Warszawie przypadają na rok 1736. W tym czasie do Warszawy przybył Henryk z Loevensprung Loelhoeffel aby objąć obowiązki nadwornego lekarza Augusta III oraz nauczać chirurgii. Wkrótce urządził teatr anatomiczny na ul. Podwale i rozpoczął nauczanie medycyny przeprowadzając sekcje zwłok na przestępcach z wyrokami śmierci. W związku z licznymi protestami pospólstwa musiał zrezygnować z nauczania opartego na sekcji zwłok. Dnia 14.X.1773r. z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i kół oświeconych, została powołana Komisja Edukacji Narodowej (KEN). Po kilku latach rozpoczęto nauczanie medycyny na Akademii Wileńskiej, Akademia Krakowska została zreformowana. W 1784r. otwarto Uniwersytet Lwowski z Wydziałem Lekarskim. W Warszawie lekarze W. Gagatkiewicz, i P. Czenpiński zostali mianowani przez władze miejskie egzaminatorami warszawskiego cechu chirurgów. Założyli oni szkołę przy Szpitalu św. Łazarza na ul. Mostowej, do której uczęszczali uczniowie i majstrowie cyruliccy, doskonalący swoje umiejętności. W 1802r. przy szpitalu Dzieciątka Jezus otwarto Instytut Położniczy dla kształcenia wiejskich kobiet na akuszerki. W sierpniu 1807r. komisja rządowa powołała Najwyższą Dyrekcję Lekarską, w jej skład wchodzili: F.K. Wasilewski, H. Dziarkowski, J.Ch. Arnold, T. Twardochlebowicz, F. Kincel, ponadto z urzędu protomedyk wojskowy M. Bergonzoni i protochirurg wojskowy L. Lafontaine. Z początkiem 1808r. Generalny Wojskowy protomedykant zajął się ukonstytuowaniem Rady Głównej Zdrowia Wojsk Polskich Księstwa Warszawskiego, Rada ta utworzyła szkołę dla chirurgów wojskowych w domu Sapieżyńskim na Nowym Mieście. W szkole tej nauczyciele bezpłatnie wykładali teorię medycyny, chirurgii, anatomii, botaniki oraz chemii, łącząc naukę z zajęciami praktycznymi w szpitalu. Dnia 19. IX. 1809r. wydany został w Dreźnie dekret królewski, na mocy którego powołano Wydział Akademicko - Lekarski, który miał przygotowywać lekarzy i chirurgów przydatnych dla wojska i cywilnej służby zdrowia. Dziekanem mianowano doktora H. Dziarkowskiego oraz Radę Ogólną Lekarską, na czele Rady stanął August Wolff. Rada Ogólna Lekarska od 1837r. zwana Radą Lekarską Królestwa Polskiego działała przez blisko 60 lat i miała duże zasługi w krzewieniu zdrowia społeczeństwa polskiego.

Ostrowska T. Dzieje studiów lekarskich w Warszawie (1789 – 1944). W: Dzieje I Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie (1809 – 2006), t.1. Red. Krawczyk M. Lublin 2007, s. 4-15.